De geschiedenis van Israël in het kort

Na de Romeinen kreeg het Oost Romeinse-Rijk Palestina in bezit. Vervolgens veroverden de Perzen het land. De Byzantijnen (=het Oost-Romeinse Rijk) kwamen terug maar werden in 638 door de islamitische Arabieren verjaagd. De volgende 460 jaar viel Palestina onder verschillende islamitische kalifaten, die vanuit Damascus, Bagdad of Cairo over het land heersten. Nooit is Jeruzalem de zetel van een islamitische vorst geweest, hoewel de Heilige Stad toch voor de Islam de derde in heiligheid wordt genoemd. Nooit is Palestina een zelfstandig land geweest, behalve voor het Joodse volk. Het land is al die eeuwen een armelijke, verwaarloosde uithoek van een of ander groot, islamitisch rijk geweest. Een kleine uitzondering waren de jaren 1099 – 1291 toen de kruisvaarders in het Heilige land huishielden. In 1187 heroverde de beroemde kalief Saladin Jeruzalem op de kruisvaarders en in 1291 werden ze definitief uit het land gejaagd toen ze de slag bij Akko verloren. Daarna ging het land er steeds meer op achteruit en verarmde snel. In 1517 was het de beurt aan de Turken, over Palestina te heersen. Precies 400 jaar duurde het Turkse Ottomaanse wereldrijk. In WO I werden de Turken door de Geallieerden verslagen. Palestina kwam toen onder het mandaat van de Britten. 

Puinhopen en distels

In de 16^e, 17^e, 18^e en 19^e eeuw waren er veel reizigers die het toenmalige Palestina bezochten. Al die reizigers waren unaniem in hun beschrijving. Het land was één grote puinhoop, overwoekerd door dorens en distels.  Iemand noemde Judea een veld vol puinhopen. Palestina was ‘bijna leeg’ op wat kleine Joodse gemeenschappen na in Jeruzalem, Safad, Sichem, Hebron, Gaza,  Haifa en nog wat plaatsen. Er woonden ook Arabische boeren De meeste van hen werkten op land van afwezige Turkse landheren. Omstreeks 1850 woonden er naar schatting 100.000 Arabieren in Palestina. Ook zwierven er wat groepen bedoeïen met hun kudden rond. Dit alles was duidelijk voorzegd door Israël’s profeten. (Jesaja 7:24, Leviticus 26:33 en Ezechiël 20:22).

Het ontstaan van de staat Israël

14 mei 1948

Om 12 uur in de nacht op 14 mei 1948 liep het Britse mandaat over Palestina af. Op dat historische moment riep David Ben-Goerion de staat Israël uit. De VS erkende Israël nog dezelfde dag. Engeland deed dat pas op 29 Januari 1949. Ons land erkende Israël nog veel later, als een van de laatste landen. Het Vatikaan ging pas in 1994 diplomatieke betrekkingen met Israël aan. 

15 mei 1948

Op 15 mei 1948 vielen de legers van Jordanië, Syrië, Libanon, Egypte, Irak en Saoedi-Arabië Israël van alle kanten aan. De Onafhankelijkheidsoorlog was begonnen. Tegelijk moest Israël honderdduizenden Joodse vluchtelingen die uit omliggende Arabische landen verjaagd werden, opvangen. Dat waren een paar ‘persweeën’ van de geboorte van Israël. Aan die ‘geboorte’ zijn heel wat decennia vol ‘weeën’, (maar ook wel’s) voorafgegaan. Een geschiedenis waarin de machtige hand van de God van Israël herkenbaar is en die de 14^e mei 1948 een profetisch hoogtepunt had. ‘Daarna zal Ik wederkeren en de vervallen hut van David weer opbouwen en wat daarvan is ingestort, zal Ik weer opbouwen en Ik zal haar weer oprichten’.  De wereld was en is nog steeds getuige van het feit dat de HERE, de God van Israël toen een begin maakte met het herstel van de ‘vervallen hut van David’. Een feit dat ondanks de pogingen van Iran, Palestijnse terroristen en andere Arabische landen Israël van de kaart te vegen, onomkeerbaar zal blijken te zijn.

Waarom heet het beloofde land Israël?
In de bijbel wordt eerst gesproken van Kanaän. Later is die naam veranderd in Israël. God heeft Jacob een nieuwe naam gegeven: Israël. Dat was die keer toen Jakob met de engel had gevochten. Toen zei God: Je heet vanaf nu niet alleen Jacob, maar ook Israël. En de kinderen en kleinkinderen van Jacob worden Israëlieten genoemd. Eerst woonden ze in Gosen, in het land Egypte. Later gingen ze naar het beloofde land: Kanaän.

Israel in het Nieuwe Testament
In het hele Nieuwe Testament wordt met het woord "Israël" altijd de joodse natie bedoeld, maar nooit de gelovigen (de kerk van het Nieuwe Testament).

Bron : "Geestelijk Israël … Wat nu???" van de heer A. de Kleuver

Israël : land van melk en honing

Israël wordt in de Bijbel herhaaldelijk een ‘land van melk en honing’ genoemd. Maar tot voor kort hadden archeologen nooit enig bewijs gevonden voor bijenhouden in Oud-Testamentische tijden. Dat bewijs is er nu wel. En hoe. In 1860 importeerden Amerikaanse bijenhouders Italiaanse bijen omdat verondersteld werd dat die betere honing zouden leveren. Dat werd destijds als een bijzonderheid gezien. Het importeren van complete bijenvolken uit een ander land was tot dan niet voorgekomen. Het kreeg dan ook de nodige aandacht. 

Nu echter zeggen archeologen bewijs te hebben gevonden dat de Amerikanen bepaald niet de eersten waren. In Oud-Testamentische tijden, mogelijk al zo’n 1400 jaar voor de geboorte van Christus, importeerde Israël bijenvolken uit Turkije. Daarmee werd de honingindustrie in het land van een nieuwe impuls voorzien.  Dat verbaast de archeologen om twee redenen. Ze hadden niet gedacht dat bijenvolken over zulke grote afstanden verhandeld werden. En bovendien waren ze ervan uitgegaan dat met de ‘honing’ in Bijbels Israël vooral de nectar van dadels werd bedoeld.  Probleem is dat bijenvolken vrijwel altijd in korven van riet werden gehouden. In de loop der jaren verging dat riet en uiteindelijk bleef er letterlijk niets over. Zodat archeologen dus ook niets konden vinden. Maar drie jaar geleden werden bij Tel Rehov in Israël de resten van een bijenschans gevonden, een schuur die was ingericht voor het plaatsen van bijenkorven. Dat zette ze al op het spoor. Nu echter is daar een bijzondere ontdekking bij gekomen. Er zijn ter plekke bijenkorven gevonden.

 (De foto toont archeoloog Amihai Mazar van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, bij de resten van de bijenkorven in Tel Rehov.)