Job
39
: 16
t/m 21
"Zijn [van] [u] de verheugelijke vleugelen der pauwen? Of de vederen des ooievaars, en des struisvogels? Dat zij haar eieren in de aarde laat, en in het stof die verwarmt. En vergeet, dat de voet die drukken kan, en de dieren des velds die vertrappen kunnen? Zij verhardt zich tegen haar jongen, alsof zij de hare niet waren; haar arbeid is te vergeefs, [omdat] zij zonder vreze is. Want God heeft haar van wijsheid ontbloot, en heeft haar des verstands niet medegedeeld. Als het tijd is, verheft zij zich in de hoogte; zij belacht het paard en zijn rijder." (Statenvertaling)
De struisvogel staat opgewekt te klapwieken, maar schuilt er wel veel zorg in die vleugels en veren? Zij legt haar eieren gewoon op de grond en laat ze warm worden in het zand, maar zij vergeet dat er dieren rondlopen die ze met hun poten kunnen vertrappen. Zij is hard voor haar jongen, alsof ze niet van haar zijn, het deert haar niet als haar werk vergeefs is, want ik heb haar geen verstand gegeven en geen inzicht. Maar ze is paard en ruiter te vlug af, ze springt op, rent weg en lacht ze uit. (Groot Nieuws Vertaling)
|
