Je kunt God niet bewijzen
"Je kunt God niet bewijzen" wordt er gezegd. Dat is inderdaad waar. Dat is een onmogelijkheid. Er zijn in feite maar weinig zaken die je kunt bewijzen:

-je kunt niet bewijzen, dat je van je man/vrouw houdt;

-je kunt niet bewijzen, dat de zon morgen weer op zal komen;

-je kunt niet bewijzen, dat je leeft;

-je kunt niet bewijzen, dat jij dezelfde persoon bent die je tien jaar geleden was.

Iets bewijzen betekent, dat je kunt aantonen dat het niet anders kan. Het is dus een ultieme vorm van zekerheid. Je kunt de schakel tussen oorzaak en gevolg, die we waarnemen bij alles wat we doen, niet bewijzen.

Laat ik je vertellen waarom ik geloof dat er meer reden is om te geloven in het bestaan van een bovennatuurlijk wezen, dan reden om dat te ontkennen.

Kijk eens naar de wereld

Voor zover wij weten is onze planeet de enige van het heelal waar leven op te vinden is. We moeten ons toch de vraag stellen waarom dit zo is. De wereld moet uit iets zijn voortgekomen. Als de wereld door het toeval tot stand is gekomen, hoe komt het dan dat alles werkt met de regel van oorzaak en gevolg? Het is niet erg logisch te beweren dat het toeval oorzaak en gevolg tot stand heeft gebracht.

Kijk eens naar de orde van het heelal

Op elk niveau laat de natuurlijke wereld een patroon zien. Denk maar eens aan de samenstelling van het oog, aan de radarinstallatie van een vleermuis, aan de ingebouwde gyroscoop van de zwaluw, aan de schutkleur van de nestelende fazant. Of denk eens aan de volmaakte harmonie van de natuurkundige wetten. Denk eens aan het wonder van conceptie en geboorte. Al deze zaken wijzen op een grote ontwerper. 

De natuur legt getuigenis af van haar Schepper. Einstein heeft ook gesproken over zijn 'nederige bewondering voor de onbeperkte bovennatuurlijke Geest die zichzelf openbaart in de kleinste details die maar door ons zwakke verstand kunnen worden waargenomen'. Nadat Einstein zijn relativiteitstheorie had ontwikkeld en nadat die theorie algemeen aanvaard was na het Michelson-Morley experiment, werd het experiment nog eens herhaald met een verschillend resultaat. Toch twijfelde niemand meer aan de relativiteitstheorie, omdat zij te goed en te logisch was om niet te kloppen. Iedereen geloofde (terecht of ten onrechte) dat dit verschil van resultaat te wijten was aan een fout in de berekening. Met andere woorden, de natuurkundigen gingen uit van de veronderstelling dat er een patroon zat in het heelal, hoewel ze misschien met kracht beweerden dat ze louter afgingen op de resultaten van hun onderzoek.

Als er dus een patroon te bespeuren valt in de wereld: waar komt dit dan vandaan? 

Niet bij ons. Wij hebben de wetten van de natuur of de ontwikkeling van de foetus in de baarmoeder niet bepaald. Met zou denken dat er een Ontwerper aan het werk geweest is. 

Voorbeeld vergelijking schepping versus evolutie

Vroeger dachten de mensen dat een horloge door een horlogemaker gemaakt was. De tandjes, wieltjes, het glas, de cijfers, droegen allemaal kenmerken van een intelligent ontwerp. Nu zijn we hier echter bovenuit gegroeid. Er is helemaal geen ontwerp. De natuurlijke selectie heeft langzaam maar zeker alle elementen die niets met horloges te maken hebben doen verdwijnen. Het metaal is samengevloeid, het glas is er overheen gegroeid, de tandjes hebben zich langzaam ontwikkeld en tenslotte is ook het bandje eraan gegroeid. 

Als we het zo stellen is het niet moeilijk te zien hoe belachelijk dit argument in feite is: degene die dit zou propageren, zou genegeerd of zeer snel in een inrichting opgesloten worden. Toch wordt precies ditzelfde argument gebruikt voor het ontstaan van de aarde en wel door mensen die denken dat ze zowel logisch als avantgardistisch te werk gaan. De duidelijke kenmerken van een patroon toe te schrijven aan blinde evolutie is net zo min relevant voor het ontstaan van de wereld als voor het ontstaan van een horloge.

"De hemelen vertellen Gods eer en het uitspansel verkondigt het werk zijner handen." (Psalm 19:2)

"De dwaas zegt in zijn hart: Er is geen God."  (Psalm 14:1)

Kijk eens naar de persoonlijkheid

Dit is een van de meest merkwaardige fenomenen ter wereld. Het verschil tussen een persoon en een zaak, tussen een levend mens en een dode, is fundamenteel. Als iemand eraan twijfelt dat de wereld door verstand geschapen is, beledigt hij daarmee niet de Maker, maar zijn eigen verstandelijke vermogens. Hij zegt eigenlijk dat er geen reden is te geloven wat hij beweert. Het is een feit dat we niet slechts robots zijn; we zijn meer: we zijn menselijke persoonlijkheden. 

Sommige denkers willen dit niet geloven en hebben de onwaarschijnlijke leer van het materialisme ontworpen, waarbij ze alles in het in het leven proberen terug te brengen tot hetgeen wetenschappelijk waargenomen kan worden. Met andere woorden: een mens (dus ik ook) is niet meer dan een klodder protoplasma. Ik heb dus geen toekomst. Geen werkelijk bestaan. Ik denk dat ik een bewust en denkend wezen ben, die kan omgaan met andere wezens zoals ik zelf. Maar nee, dat is niet waar. De wetenschap kent geen bewustzijn en redelijkheid, geen persoonlijkheid en gezelligheid. Zij rekent alleen met moleculen en magnetische velden, met elementen en elektriciteit, met zaken die berekend en gemeten kunnen worden. Daartussen is geen plaats voor mij en als dat dus de realiteit is, dan kan ik mezelf niet beschrijven en kom ik tot de uiteindelijke conclusie dat ik niet besta. Dit is niet erg aannemelijk. Maar het alternatief is ook vervelend. Dat houdt namelijk in dat mijn persoonlijkheid niet eenvoudigweg uitgelegd kan worden uit mijn fysieke samenstelling. Ik ben meer dan materie. 

Goed, maar hoe is dat mogelijk als er geen God bestaat? Kan een rivier hoger stromen dat zijn bron? Natuurlijk niet. Hoe komt de menselijke persoonlijkheid dan voort uit de anorganische materie die de grondstof is waaruit ons heelal volledig is opgebouwd, volgens de atheïsten? Is het mogelijk dat redelijkheid en leven voortkomen uit toeval en niets? Nee, de menselijke persoonlijkheid is een belangrijke richtingaanwijzer naar God, die de mens naar zijn eigen beeld geschapen heeft. Dat wil evenwel niet zeggen dat God beperkt wordt door een persoonlijkheid zoals de onze; maar het toont wel dat de uiteindelijke bron van ons wezen niet minder kan zijn dan een persoonlijkheid.

Kijk eens naar de fenomeen van de waarden 

We houden er allemaal bepaalde waarden op na, maar dat is moeilijk te begrijpen als er geen God bestaat. Je verwacht tenslotte niet dat waarden opgesloten zitten in moleculen. De materie geeft geen aanleiding tot zeden. Daarom is de moderne goddeloze mens ook zo onzeker aangaande de plaats van de waarden. Dat blijkt heel duidelijk uit de plaat van The Who die getiteld is: The Seeker.

(Ik heb waarden, maar ik weet niet welke en waarom.)

We vinden het leven waardevol, maar dat is onzinnig als het uit toeval voortgekomen is.

We hechten waarde aan de waarheid, maar dat heeft geen zin als er geen uiteindelijke realiteit bestaat.

We hechten waarde aan goedheid, maar wat voor nut heeft dat als de wereld uit plankton ontstaan is.

We genieten van schoonheid,  maar dat is zinloos als het voortgekomen is uit de chaos waaruit onze wereld ontstaan moet zijn.

We hechten waarde aan communicatie, maar het heelal zwijgt.

We hechten aan bepaalde waarden, maar die passen niet erg bij het atheïstisch wereldbeeld dat uitgaat van toeval, materie en miljoenen jaren ontwikkeling. Daaruit kan ik geen waarden rechtvaardigen. 

Maar als er wel een goddelijke Schepper bestaat?

-Dan heeft het leven waarde, omdat het Zijn grootste gave is.

-Daaruit vloeit dan de oneindige waarde van elk individu voort.

-De waarheid is dan van belang omdat het een aspect van God zelf is als de uiteindelijke realiteit.

-Zo zijn schoonheid en goedheid ook twee 'gezichten' van God.

-Iedere goede daad en elke mooie aanblik zijn een weerspiegeling van de goede en prachtige bron waar ze vandaan komen. 

-Het fijnste van alles is dan wel, dat we geen zwijgende planeet bewonen.

-God heeft gesproken en zichzelf tot op zekere hoogte geopenbaard in de wereld, in haar orde, in de waarden en in de mens.

-Als we dan communiceren is dat geen zinloos gebrabbel, maar een door God gegeven mogelijkheid, ons toevertrouwen door degene die altijd contact gezocht heeft. 

-Het bestaan van waarden wijst ons naar God en het is moeilijk dat te ontkennen.

Kijk eens naar het geweten

Als er 1 duidelijke verwijzing naar God is, is deze het wel. Je geweten treedt niet met je in discussie. Het fungeert als een wet in je binnenste en geeft je toestemming of veroordeelt je. Het is een buitengewoon interessante wegwijzer naar God, die het daar zelf geplant heeft. Natuurlijk is het niet rechtstreeks Gods stem. Het is namelijk beïnvloed door allerlei zaken, zoals je omgeving, je redenering en je ongehoorzaamheid. Maar je kunt het geweten niet eenvoudigweg verklaren als de invloed van de maatschappij. Newton en Wilberforce hebben zeker niet onder de druk van hun omgeving gevochten voor de bevrijding van de slaven. Net zo min heeft Martin Luther King onder druk van de maatschappij de rassenkwestie aan de kaak gesteld. Zij handelden dwars tegen de overtuiging van de maatschappij in, en zo is het altijd geweest, bij elke morele stap vooruit.

Ondanks de enorme verschillen tussen de culturen de we in de wereld vinden, is er een opmerkelijke overeenkomst aangaande de essentiële waarden die door het geweten worden verdedigd: de algemene veroordeling van moord, diefstal, overspel en begeerte, kaping en haat. Iedereen is het er over eens dat vrede goed is, en oorlog kwaad, dat liefde goed is en haat kwaad. Ons geweten duidt ons aan het verschil tussen goed en kwaad en de plaats waar het goede recht op heeft. 

Liefhebben is goed. Haten is slecht. Maar waar komen deze absolute morele waarden vandaan als deze wereld zonder God is? Dat is onmogelijk! Je vindt geen gewetensprincipes in een groep atomen. En dat is alles waaruit de wereld is samengesteld als je de mogelijkheid van een Schepper uitsluit. Zedelijkheid, geweten, het verschil tussen goed en kwaad, zijn allemaal belangrijke verwijzingen naar een God die belang stelt in het hetgeen goed en kwaad is. Hij is geen blinde kracht, geen duistere ontwerper, maar een persoonlijke God, die zo begaan is met het goede, dat Hij een morele richtingaanwijzer in elk van zijn schepselen heeft ingebouwd.

Kijk eens naar de godsdienst

De mens is een godsdienstig wezen. In de 6e eeuw voor Christus maakten de Griekse filosofen de godsdienst belachelijk en moedigden de mensen aan om volwassen te worden op dit gebied. Toch bleef de godsdienst bestaan. En de eeuwen door hebben we overal ter wereld hetzelfde kunnen waarnemen. Na de Revolutie van 1917 hebben de Russen alles in het werk gesteld om de godsdienst uit te roeien. Ze zijn er niet in geslaagd. Onder Stalin braken er hevige vervolgingen uit. Het mocht niet baten. Hetzelfde gebeurde in China. De mens is ongeneselijk godsdienstig. Hij zal God aanbidden of een god aanbidden, maar hij moet iets aanbidden, ook al is het iets zeer aards, zoals zijn materiële voorspoed, of iets zeer abstracts, zoals de idee van de vooruitgang.

Bron : boek "Kom nou dat meen je niet" van Michael Green, blz. 39 t/m 48