Profetieën over de oprichting van de staat Israël

Sinds de kinderen van Israël door de Romeinen in 70 n. C. uit hun Bijbelse land werden verjaagd en over de hele wereld uitzwermden (Joodse diaspora) hebben ze altijd terug verlangd naar hun aloude verloren vaderland. Deze droom werd werkelijkheid toen in de nacht van 14 op 15 mei 1948, het tijdstip waarop het Britse mandaat over ‘Palestina’ afliep, de onafhankelijkheid van de staat Israël werd afgekondigd door David Ben Gurion op het haar door de VN toegekende gebied.

In de onafhankelijkheidsverklaring werd gewezen op Israëls historische recht op het land: “Het land Israël is de geboorteplaats van het Joodse volk. Hier werd haar spirituele, religieuze en politieke identiteit gevormd. Hier werd hun eerste staat gesticht, creëerde ze culturele waarden van nationaal en universeel belang en gaf ze aan de wereld het eeuwige Boek de Boeken.

Er ging een golf van geestdrift en ontroering door de harten van het Joodse volk bij het bekend worden van de proclamatie. Na bijna 2000 lange jaren van wachten, van lijden, van vernedering en van onuitsprekelijke wanhoop had Gods volk eindelijk het eigen vaderland terug. De Psalmist zei het al.

Want God zal Sion verlossen en de steden van Juda bouwen, opdat zij daar wonen en het bezitten … (Psalm 69:36-37)

Ook de profeten spraken van een tijd van wederoprichting aller dingen. Een tijd dat God zich opnieuw over Zijn volk zou ontfermen. Bijbelgetrouwe gelovigen zijn er altijd van overtuigd geweest dat deze gebeurtenis ooit nog eens zou plaatsvinden. Zij waren dan ook niet echt verrast toen dit wonder zich voltrok. Het was immers God Zelf die de oude profeten de woorden in de mond had gelegd over het herstel van Israël en de terugkeer van het volk uit de natiën!

Ik zal u weghalen uit de volken en u bijeen vergaderen uit alle landen, Ik zal u brengen naar uw eigen land; Gij zult wonen in het land dat Ik uw vaderen gegeven heb; gij zult Mij tot een volk zijn en Ik zal u tot een God zijn. (Ezechiël 36:24)

Zij zullen de overoude puinhopen herbouwen, het verwoeste uit vroeger tijd doen herrijzen en de steden vernieuwen, die in puin liggen, die verwoest hebben gelegen van geslacht tot geslacht. (Jesaja 61:4)

Aanvallen van islamitische buurlanden

Onmiddellijk na de oprichting vielen de legers van de islamitische buurlanden Egypte, Transjordanië, Syrië, Irak, Saoedi-Arabië  en Libanon, de nieuwe staat binnen.

De 806.000 joodse overlevenden van de Holocaust en de Arabische pogroms zagen zich geplaatst tegenover een enorme overmacht. Het was de bedoeling om de nieuwe Joodse staat onmiddellijk van de kaart te vegen. Azzam Pasja, secretaris-generaal van de Arabische Liga, beloofde trots:, “Dit wordt een uitroeiingsoorlog en een slachting die groter zal zijn dan de Mongoolse slachtingen en de Kruistochten.' De Arabische woordvoerder Jamal Hoesseini riep “ de bodem van Palestina zal gedrenkt  worden in bloed…” allah’s volgelingen hadden schaamteloos met de nazi’s gecollaboreerd, actief meewerkend aan ’s werelds ergste genocide. De geestelijken van de Al-Azjar Universiteit in Caïro, het meest prestigieuze instituut van islamkennis, riepen op tot Jihad. De Arabieren weigerden elke coëxistentie met wat zij noemden de inferieure dhimmi’s (niet islamieten) en vielen ogenblikkelijk het dwergstaatje Israël binnen, het startsein voor de eerste Israëlisch Arabische oorlog. Zelfs de VN veroordeelden deze aanval.

De Arabieren werden getraind en bewapend door de Britten en de Fransen, die de Arabische oliedollars goed konden gebruiken. Het Jordaanse leger werd geleid door Engelse officieren en de luchtmacht van Engeland, de RAF, vocht tegen de Israëli’s om het Egyptische luchtruim te verdedigen. De Israëli’s daarentegen hadden niet één tank of zelfs maar een kanon. De luchtmacht bestond uit negen verouderde vliegtuigen. 806.000 joden tegen 45 miljoen Arabieren. 18.900 Israëlische ‘soldaten’ namen het op tegen een overweldigende overmacht van naar schatting 1 miljoen Arabische soldaten. Deze oorlog koste 6373 Israëli’s het leven. De begraafplaats op de Herzlberg telt vele graven zonder namen. Dit zijn de graven van de Holocaust overlevenden die naar Israël kwamen om mee te helpen in de strijd tegen de Arabieren en het voortbestaan van de Joodse natie. Niemand had tijd om hun namen te noteren. De VN deed niets en Europa keek meewarig toe toen het joodse volk wederom in doodsnood verkeerde. Israël kreeg wel hulp uit Jan Masaryks Tsjecho-Slowakije, dat Israël van wapens voorzag omdat die een tweede, definitieve slachting van de joden zag dreigen. De Palestinacommissie van de VN rapporteerde op 16 februari 1948 dat de Arabieren alle VN-resoluties aan hun laars lapten. Maar wat op een vernietiging van Israël had moeten uitdraaien werd een regelrechte afgang voor de aanhangers van allah. Ondanks hun enorme overmacht aan manschappen en wapens zagen zij zich geen kans om hun plannen uit te voeren. Dat Israël deze oorlog won was niets anders dan een mirakel. Het was de hand van God die hen had beschermd.

Joodse immigranten naar Israël

Van 1948 tot 1951, in slechts drie jaar tijd, kwamen 700.000 immigranten Israël binnen. Overlevenden van de Holocaust arriveerden uit de vluchtelingenkampen in Duitsland en de Britse interneringskampen op Cyprus. Anderen kwamen uit Oost Europa, vooral uit Polen en Roemenië. Jemenitische Joden werden overgevlogen via de operatie ‘Vliegend tapijt’. Irak stond zijn Joodse onderdanen toe het land te verlaten. Ze kwamen overal vandaan. Israël verwelkomde iedere Jood en zelfs de meest berooide immigrant werd toegelaten ,en met de hulp van het Joodse Agentschap werd er gezorgd voor onderdak en voor de eerste levensbehoeften. Ze werden ondergebracht in voormalige Britse legerkampen, in hutten en tenten; ongeveer 150.000 konden terecht in de steden. Pioniers en verdedigers deden de woestijn bloeien.

Maar gij bergen van Israël, zult uw takken voortbrengen en uw vruchten dragen voor Mijn volk Israël. En men zal zeggen; dit land dat verwoest was, is geworden als het hof van Eden; de steden die, verwoest en vernield, in puin lagen, zijn weer versterkt en bewoond. Dan zullen de volken die om u heen overgebleven zijn, weten dat Ik, de Here, herbouwd heb wat vernield was en beplant heb wat verwoest was. Ik, de Here, heb het gesproken en Ik zal het doen. (Ezechiël 36:8-35-36)

Ze deden de Hebreeuwse taal herleven, bouwden dorpen en steden en creëerden een bloeiende gemeenschap. Op 10 oktober 1960 hield de Israëlische minister van Buitenlandse zaken Golda Meir een toespraak voor de Verenigde Naties, waarin ze de Arabische leiders dringend opriep om met Israël over een vredesakkoord te onderhandelen.

Aanvallen op Israël

De Egyptische dictator Gamal Abdal Nasser antwoordde op 15 oktober 1967 dat Egypte Israëls bestaansrecht nooit zou erkennen. Op 8 maart 1965 riep Nasser: ”We veroveren Palestina niet met haar bodem bedekt met zand, maar met haar bodem gedrenkt in het bloed.” Een paar maanden later zei hij: ”Ons doel is het volledige herstel van Palestina, oftewel de vernietiging van Israël. Ons eerste doel: vervolmaking van de Arabische militaire macht. Ons nationale doel: de vernietiging van Israël.”

-Op 15 mei 1967 mobiliseerde Egypte.

-Op 18 mei 1967 mobiliseerde Syrië.

-Op 16 mei 1967 stuurde Nasser de VN-noodtroepen weg, die sinds 1956 in de Sinaï waren gestationeerd.

-Op 18 mei 1967 was op de zender De Stem van de Arabieren te horen: “De enige methode die we zullen aanwenden is totale oorlog, die de vernietiging van de zionistische entiteit zal inhouden.”

-Op 20 mei 1967 meldde de Syrische minister van Defensie Hafez Assad:  “Onze troepen kunnen de bevrijding gaan uitvoeren, om de zionisten van het Arabisch grondgebied te verdrijven…Ik, als militair, geloof dat de tijd gekomen is om de vernietigingsslag toe te brengen.”

-Op 22 mei 1967 sloot Egypte de straat van Tiran af voor alle Israëlische schepen en alle schepen bestemt voor Eilat –volledig in strijd met de VN-akkoorden hierover. Ze blokkeerden Israëls enige aanvoerroute vanuit Azië en de olietoevoer vanuit Perzië. Nasser daagde Israël uit: “De joden noemen de blokkade een oorlogsdaad. Ik antwoord ze: kom maar op! We zijn klaar voor een oorlog.”

-Op 27 mei 1967 riep Nasser: “Ons primaire doel is de vernietiging van Israël. Het Arabische volk wil vechten. We zullen coëxistentie met Israël nooit accepteren. De oorlog met Israël bestaat al sinds 1948.”

-Koning Hoessein tekende een verdedigingspact met Egypte op 30 mei 1967. Nasser zei bij die gelegenheid: “De legers van Egypte, Jordanië, Syrië en Libanon staan aan de grenzen van Israël en achter ons staan de legers van Irak, Algerije, Koeweit, Soedan en de gehele Arabische natie. De wereld zal van ons versteld staan. Vandaag weten ze dat de Arabieren klaar staan voor de strijd, het uur is gekomen. Nu gaat het nog om actie en niet om verklaringen.”

Zes-daagse oorlog

Ongeveer 465.000 Arabische soldaten, meer dan 2880 tanks en 810 vliegtuigen omsingelden Israël. Om vernietiging te voorkomen besloot Israël niet lijdzaam ten onder te gaan en besloot op 5 juni 1967 een preventieve aanval op Egypte. Na slechts zes dagen oorlog wisten de Israëlische troepen zich uit de omsingeling te bevrijden en waren de gezamenlijke Arabische legers volledig verslagen.

In 1973 kwamen ze opnieuw. De Egyptische leider Anwar Sadat riep in 1972 dat hij bereid was om een miljoen soldaten op te offeren in de strijd tegen Israël. ”Wij zullen niet alleen ons land bevrijden, maar wij zullen ook die Israëlische verwaandheid uitroeien, zodat de joden weer terugkeren naar de status die zij vroeger in het Midden-Oosten onder ons hadden. Want ons boek, de Koran, geeft die status duidelijk aan:  “Hun bestemming is dat zij leven in vernedering en ellende” aldus Sadat. Slechts weinigen namen hem serieus. Hij was van mening, dat alleen een totale oorlog tot een oplossing kon leiden. Een jaar later, in mei 1973, mobiliseerde hij het Egyptische leger. Eind september van dat jaar werd in Wenen een trein met Russisch-joodse vluchtelingen gegijzeld om de Israëlische aandacht af te leiden. Om de ‘barrière van angst’ zoals hij dat noemde, te doorbreken en ook om een langdurige oorlog te voorkomen, koos hij voor het concept van een verrassingsaanval. Terwijl op 6 oktober 1973 op Yom Kippoer de synagogen vol waren met vastende, biddende gelovigen gingen de Syrische en Egyptische strijdkrachten tot de aanval over. Israël was volkomen onvoorbereid. Op de Golan Hoogvlakte stonden 180 Israëlische tanks tegenover 1400 Syrische. Aan het Suezkanaal stonden 500 Israëlische militairen tegenover 80.000 Egyptenaren. Tenminste negen Arabische staten waren betrokken bij de aanval. De eerste twee dagen werd Israël onder de voet gelopen. In de Sinaï werd een tankslag geleverd zoals zelden in de wereld te zien is geweest. Twee weken later werd Egypte van een vernietigende nederlaag gered door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger en de Veiligheidsraad, die aan de zijlijn toekeek toen Israël leek te worden vernietigd. De secretaris-generaal van de VN, ex-nazi Kurt Waldheim, kwam pas in actie toen Israël onverwacht de overhand kreeg. Op 22 oktober eisten de Sovjets een wapenstilstand: het omsingelde Derde Egyptische leger dreigde verpletterd te worden. Israël werd als agressor aangewezen terwijl het aan alle kanten werd aangevallen.

Israël strijdt om zijn bestaansrecht temidden van een overmacht aan Arabische naties, de mullahs in Iran en hun demonische leider Ahmadinejad en de  ‘Palestijnse’ moslimbendes. Maar tussen al het wapengekletter door heeft Israël een moderne staat weten op te bouwen.

Wie heeft zoiets gehoord, wie heeft iets dergelijks gezien? Wordt een land op één dag voortgebracht of een volk op eenmaal geboren? Maar Sion heeft nauwelijks barensweeën gekregen, of zij baarde haar kinderen. (Jesaja 66:8)

Joden over de hele wereld hielden hun adem in, de dag dat Israël werd geboren op de puinhopen van haar geschiedenis. De oprichting van de staat Israël bevestigt voor 100% de vervulling van de Bijbelse profetieën. Het bewijst dat het Joodse volk als natie ondanks verstrooiing en vervolging, culminerend in de Holocaust, heeft overleefd. In de 58 jaar van haar bestaan, is Israël gegroeid en blijven voortbestaan tegen alle verdrukking en oorlogen in. De gehele overige wereld, christelijk of niet-christelijk, is dusdanig vervreemd van het heilsplan van God naar Bijbels perspectief, dat zij met een natte vinger meebeslissen over land en volk van Israël. Israël heeft inmiddels 7.026.000 inwoners, waarvan 5.333.000 miljoen Joden en 1.387.000 Arabieren. Sinds de oprichting van de staat Israël zijn 22.123 Israëlische soldaten gesneuveld bij de verdediging van hun land en burgers gedood bij terreuraanslagen.