Feiten en stellingen over het land Israël

BRON: Christenen voor Israel

Naast de Israëlische regering en de Palestijnse autoriteit zijn er veel andere overheden en mensen betrokken bij het vredesoverleg in het Midden-Oosten. Wat is het vreemd dat deze mensen zich niet eerst verdiepen in de geschiedenis van Israël, van het land Israël en van het Palestijnse volk, voordat ze besluiten nemen en akkoorden ondertekenen. Ze spelen met vuur in het olierijke Midden-Oosten. Een van de grote fouten die wordt gemaakt is het negeren van de Bijbelse geschiedenis. Israël is een Bijbels land. Of men nu rekening houdt met de Schepper en de Bijbel accepteert als Gods Woord of niet, om de historische feiten uit de Bijbel kan niemand heen. Niemand kan ook om het bestaan van het Joodse volk heen. De Bijbel openbaart veel gegevens over het land Israël, wat een belangrijk licht doet schijnen op het huidige conflict in het Midden-Oosten. Maar we moeten ook leren inzien dat de jongste geschiedenis in het Midden-Oosten anders is verlopen, dan algemeen wordt verondersteld.

1. De naam Palestina komt in de Bijbel niet voor

De naam Palestina komt nergens in de Bijbel voor. Het wordt ook niet genoemd door Flavius Josephus, noch in enig ander historisch geschrift. Het land wordt in de Bijbel wél Israël genoemd. In het Oude Testament in Ezech. 37:12, en in het Nieuwe Testament in Mattheüs 2:20-21, met de gebiedsdelen Galilea, Samaria, Efraïm, Judea, Zuiderland. (Negev) Verschillende malen wordt het land in de Bijbel in verbinding gebracht het volk Israël, zoals het land van de voorvaderen (Jer. 30:3), het land van de belofte of het noordelijke koninkrijk Israël en het zuidelijke koninkrijk Juda.

2. Palestina is een Romeinse uitvinding van keizer Hadrianus
De naam ‘Palestina’ is een uitvinding van de Romeinse keizer Hadrianus. Deze antisemitische keizer ontwijdde het heilig (apart gezet) Land in 135 ná Christus met de heidense naam Palestina en bracht hiermee een vloek over het land. Hadrianus ontleende deze naam aan het volk der Filistijnen die in de tijd van Jozua en de Richteren voortdurend een plaag en een vloek voor het volk Israël zijn geweest. Ben Gurion verbrak de heidense vloek door de naam Israël uit te spreken over het land in 1948.

3. God heeft een speciale binding met Zijn land

God heeft een speciale binding met het land want Hij noemt het land Israël “Mijn Land”. God is derhalve Eigenaar van het land en dus niet in de eerste plaats het Joodse volk. (Deut. 32:43 Jer. 2:7 Ezech. 36:5 Joël 3:2 Hosea 9:3) Het Land is apart gezet van de volken of heidenen. Het behoort dus zeker niet aan de Palestijnen. God geeft het aan wie Hij wil en dat is aan zijn volk Israël tot een eeuwigdurend bezit. (Jer. 30:3 Ezech. 36:12 Hand. 7:5)

4. In de Engelse tijd heetten Israël en Jordanië Palestina

In de Engelse tijd (1917-1948) heette het huidige Israël en Jordanië Palestina. De vorming van het Engelse mandaat gebied onder de naam Palestina kunnen we nu zien als een historische blunder. Het huidige Palestijnse volk woonde toen voor ca. 23% in het huidige gebied van Israël en voor ca. 77% in het huidige gebied van Jordanië of in andere landen. Door het feit dat de Engelsen tussen 1917 en 1948 het hele gebied van Israël en Jordanië Palestina noemden, menen Palestijnen vandaag aan de dag dat zij recht hebben om in beide landen te wonen. Een klein percentage van de huidige Palestijnen echter, veel minder dan de 23%, heeft recht op hun eventuele grondbezit in Israël, omdat hun voorgeslacht er al woonde voor de terugkeer van het Joodse volk begin vorige eeuw.

5. Er was al eerder een Palestijns volk

Het huidige Palestijnse volk is feitelijk het tweede Palestijnse volk. Het eerste Palestijnse volk hield op te bestaan bij het uitroepen van de staat Israël in 1948. Vanaf 135 na Christus tot 1948 was Palestina een provincie of gebiedsdeel van de Romeinen, de Perzen, de Byzantijnen, Islamieten, Kruisvaarders, Mamelukken, Turken en Engelsen. De werkelijke Palestijnen waren in die periode de Joden als de oorspronkelijke bewoners. Voorts woonden er Arabieren, Romeinen, Perzen, Egyptenaren, Kruisvaarders, Druzen, Armenen, Zigeuners, Turken en Engelsen. De bevolking was Joods, christen, moslim of Druze. Vóór 1948 noemde de christenen, moslims en Druzen zich Arabier. De naam Palestijn kwam pas na 1948 in zwang en werd algemeen gebruikt na 1964, toen de Palestijnse verzetsbeweging PLO werd opgericht.

6. Het huidige Palestijnse volk is pas na 1948 ontstaan

Het huidige tweede en in feite Arabische Palestijnse volk is pas in de loop van de vorige eeuw ontstaan. Het was tot voor kort een politieke beweging en is door toewijzing van Israëlisch grondgebied een volk aan het worden. Arabieren zijn door de eeuwen heen vooral rondtrekkende volken geweest in de vorm van familie clans. Aan het hoofd van Arabisch families stond een sheik of een moechtar. Veel Arabieren trokken naar het toenmalige Palestina voor werkgelegenheid, omdat de terugkerende Joden werkgelegenheid schepten. De diepere reden van de emigratie van Arabieren naar het toenmalige Palestina was om te verhinderen dat de terugkerende Joden een eigen staat zouden oprichten.

7. Het beruchte bevolkingsregister van Jeruzalem uit 1931

Een lijst van het bevolkingsregister van Jeruzalem in 1931 geeft duidelijk aan dat er een grootscheepse emigratie van Arabieren van allerlei afkomst had plaatsgevonden in de eerste helft van de vorige eeuw. Arabieren die zich in het Britse mandaad gebied Palestina gevestigd hadden waren geboren in: Albanië, Frankrijk, Iran, Spanje, USA, Algerije, Griekenland, Libanon, Syrië, Yemen, Australië, Groot-Brittannië, Marokko, Trans-Jordanië, Zuid- Amerika, Cyprus, India, Midden-Amerika, Tunesië, Egypte, Irak, Sovjet-Unie, Turkije (Bron: The Mountains of Israel, blz. 92-93.)

8. God heeft beloofd Zijn volk voorgoed te planten in het land Israël

De Arabische inval in Joods gebied in 1948 was bedoeld om het Joodse volk met wortel en al uit te roeien, volgens de secretaris-generaal van de Arabische Liga in 1947. De God van Israël spreekt echter heel andere taal: “Ik zal Mij over hen verblijden en weldoen en Ik zal hen voorgoed in dit land planten met heel mijn Hart en heel mijn Ziel”. (Jer. 32:41) En elders zegt de Here: “Ze zullen niet meer worden uitgerukt uit de grond die Ik hun gegeven heb”. (Amos 9:15)

9. Israël is niet de bezetter van de Westbank

Israël wordt de bezetter genoemd van de Westoever. Maar juist de Israëlieten zijn de oorspronkelijke bewoners van het Land. Nog in de tijd van Jezus werd het land Galilea, Samaria en Judea genoemd. Geen Westoever dus. In het jaar 63 vóór Christus begon een ca. 2010 jaar durende bezetting door de Romeinen. De Engelsen waren de laatste bezetters van het land tot 1948. De Jordaniërs bezetten van 1948 tot 1967 het gebied wat nu de Westoever genoemd wordt. De huidige Palestijnen zijn dus weer de onrechtmatige bezetters van de Gazastrook, Jericho en de steden van de Westoever. Alleen het Joodse volk heeft recht op het land en alle andere volken zijn bezetters.

10. Het land lag eeuwenlang woest in de periode van bezetting

Toen het land zuchtte onder de lange rij van bezetters lag het woest en grotendeels verlaten. Toen de Joden begonnen terug te keren veranderde het land en werd geleidelijk aan weer herbouwd en groen. Tegenwoordig is Israël een moderne staat met een goede infrastructuur en veel industrie. Het is een wonder Gods dat het land de grote instroom van Joden kon en nog steeds kan opvangen in een periode van massale opbouw en spanning van oorlogsdreiging, oorlogen en terreur.

 11. De provincie Palestina bestaat niet meer

De provincie Palestina bestaat niet meer en een politieke beweging heeft geen recht op grondgebied. Het zeer jonge Arabische Palestijnse volk heeft als natie dan ook geen enkel recht op ook maar een cm2 van het land Israël. Het heeft eerder nooit als volk bestaan en de overgrote meerderheid aan familiestammen (meer dan 77%) heeft nooit in de geschiedenis op het grondgebied van Israël gewoond. Als de Palestijnen terugkeren naar de landen waar hun ouders of voorouders geboren zijn, valt het hele volk uiteen. Het volk heeft geen echte binding met elkaar want het is als een politieke beweging ontstaan. Slechts de enkele Arabische families die al honderden jaren op het grondgebied van het huidige Israël wonen hebben rechten. Dat is niet op het niveau van een volksrecht maar op het niveau van familiebezit.

12. Een strijd tegen Gods plan, net als in de dagen van Nehemia

Het hedendaagse verzet en tegenwerking tegen de wederopbouw van het land en volk Israël heeft hetzelfde karakter als in de dagen van Nehemia. Arabieren en Joden streden tegen Nehemia en zijn getrouwen om hen te ontmoedigen. Nehemia betoonde zich echter sterk en voltooide de opbouw van de muren van Jeruzalem. Israël heeft weer een Nehemia nodig om Gods wil te volbrengen.

13. Het doel van Palestijnse terreur is de vernietiging van Israël

Het doel van alle Palestijnse organisaties die terreur uitoefenen tegen de Israëlische bevolking is de totale vernietiging van de staat Israël. Dat staat in het handvest van de PLO, maar veel meer nog is het in hun harten geschreven. Van jongs af aan worden Palestijnse kinderen met leugens bestookt. Je gelooft wat je is geleerd. Wij weten uit Gods Woord dat de terugkeer van het Joodse volk niet te stoppen is omdat de God van Abraham, Izaak en Jacob het wil. Het herstel van Israël loopt uit op de komst van de Messias, die het beloofde vrederijk van duizend jaar zal oprichten. Vanuit de Joodse stad Jeruzalem zal de wet uitgaan. De Palestijnen strijden zonder het te beseffen aan de zijde van Satan, in zijn poging om te verhinderen dat de Messias komt. Wie strijd tegen de God van Israël en Zijn oogappel Israël haalt een zwaar oordeel over zich. Blijf van Israël af!

14. Alle volken die tegen Israël strijden komen onder een vloek

Ook andere volken die tegen Israël opstaan of die het huidige Palestijnse volk helpen in hun politieke strijd tegen Israël halen een vloek over zich. Humanitaire hulp aan Palestijnen is natuurlijk goed, maar middelen schenken voor een vliegveld of haven aan een Palestijnse regering, die deels bestaat uit terroristen, is zeer te betreuren. Wie aan Gods volk Israël komt, Gods oogappel, komt aan God zelf en zal op termijn verschrikkelijk moeten betalen voor hun daden.

15. Ook Israëls herstel is in Gods heilplan met de wereld

Christenen willen wél Jezus accepteren als hun Verlosser, waardoor ze terecht verenigd worden met de Joodse Messias van Israël, maar willen vaak niet accepteren dat Hij, zijn volk Israël zal herstellen en weer bijeenvergaderen in het land van hun voorvaderen in het laatste der dagen. De Tenach en het Nieuwe Testament zijn één. We kunnen niet het één accepteren uit Gods Woord en het andere niet, want dan maken we God tot een leugenaar. God is één en Gods Woord is één.

16. God is waarheid en dezelfde van eeuwigheid af, onveranderlijk

God is Waarheid en Hij is Dezelfde van eeuwigheid af. God is trouw aan zijn beloften in zijn Woord. Hij heeft belooft en gezworen met een eed dat Hij het land Israël bestemd en bewaard heeft voor zijn volk Israël. (Psalm 105:8-11)

Bron : http://www.israelcnn.com/documenten/02_feiten_over_israel/