Bijbelvertalingen door de eeuwen heen
Hebreeuws en Grieks
Oorspronkelijk werd de Bijbel in het Hebreeuws (Oude Testament) en Grieks (Nieuwe Testament) geschreven. Dat waren in die tijd wereldtalen, zoals het Engels dat nu is. God gaf zijn Woord in een taal die mensen konden begrijpen. Het Nieuwe Testament werd geschreven in het alledaagse Grieks en niet in het klassieke Grieks van de geleerden. De Bijbel moet immers leesbaar zijn voor alle mensen, zodat zij de boodschap kunnen verstaan in woorden die hen aanspreken.
Middeleeuwen
In de Middeleeuwen was er maar één Bijbelvertaling in gebruik: de Vulgaat, de Bijbel in het Latijn, zoals die gebruikt werd door de geestelijkheid. Vulgaat wil zeggen: gewoon, van het volk. Toen Rome aan de macht kwam klopte dit ook. Maar later werd Latijn niet meer gesproken door de gewone mensen, maar alleen door wetenschappers en priesters. Daardoor kon alleen de geestelijkheid de Bijbel lezen en uitleggen en had de kerk een bepaalde machtspositie.
Reformatie
Bijbelvertalingen in de volkstaal ontstonden pas in de tijd van de reformatie, doordat de protestanten sterk de nadruk legden op Gods Woord. Daarom vertaalde Luther in de 16e eeuw de Bijbel in het Duits en werkte John Wycliffe al twee eeuwen eerder aan de Bijbel in het Engels. De eerste Bijbel, die in ons land werd gedrukt was de Delftse Bijbel. Deze bevatte alleen het Oude Testament. In 1562 kwam de Deux Aes Bijbel uit, maar die voldeed niet omdat het slechts een vertaling was van de Luther Bijbel. Weer een halve eeuw later besloot men de hele Bijbel uit de grondtekst te vertalen. Marnix van St. Aldegonde had er tot zijn dood in 1598 aan gewerkt. Daarna gingen er andere vertalers mee aan het werk, volgens een besluit van de Dordtse synode van 1619. In 1637 was het werk voltooid en rolde de Nederlandse Statenvertaling (zo genoemd omdat hij op last van de Staten-Generaal was gemaakt) van de drukpers. Eeuwenlang bleef dit de Bijbel, die door alle protestantse groeperingen werd gebruikt. Deze vertaling kreeg een enorme invloed op het volksleven.
Bron : http://www.wycliffe.nl/asp/wie_ges_bvert.asp
Uitleg schema bijbelvertalingen
De Reformatie-Bijbels
In de eerste kolom vinden we de vertalingen die hun oorsprong vinden in het Bijbelse Antiochië. Via de Byzantijnse handschriften en de Textus Receptus is het Woord van God tot ons gekomen in de Reformatie-Bijbels, zoals de King James 1611 en de Statenvertaling. Deze lijn van Griekse teksten en vertalingen is op het Concilie van Trente (1546 na Chr.) door de Paus verboden verklaard.
De Roomse ‘bijbels’
Echter in Alexandrië werkten Joden, al sinds de tijd dat de Heere Jezus op aarde was, aan een vermenging van de Bijbelse geschriften met filosofie. Daaruit zijn de handschriften Vaticanus, Sinaďticus, Alexandrinus en de ‘Septuaginta’ voort gekomen. Deze zijn gebruikt voor de Middeleeuwse Rooms-katholieke vertaling: de Vulgaat van Hiëronymus. Alle andere Rooms-katholieke vertalingen passen in deze lijn.
De Protestantse ‘bijbels’ vanaf 1880 na Chr.:
Op een zeker punt in de geschiedenis ontdekken de Protestanten, en de ‘fundamentalistische’ christenen, de handschriften Vaticanus en Sinaďticus en andere Alexandrijnse handschriften. Ondanks de grote verschillen, die deze handschriften onderling vertonen, worden ze wegens ouderdom tot de beste handschriften bestempeld. Onder andere de heren Westcott en Hort maakten op grond van deze handschriften een nieuwe Griekse tekst, en in 1881 na Chr. werd deze nieuwe tekst voor het eerst voor de Revised Version gebruikt. Vanaf dat moment komt er een stroom van nieuwe vertalingen op gang, allemaal gebaseerd op de Alexandrijnse handschriften! Doordat deze nieuwe vertalingen dezelfde bron hebben als de Rooms-katholieke vertalingen, lijken de Protestantse nieuwe vertalingen erg veel op de Rooms-katholieke ‘bijbels’. De Griekse teksten, die hieraan ten grondslag liggen (Griesbach/Tischendorf/Westcott en Hort/Nestle en Aland), worden dan ook door Rooms-katholieken geaccepteerd! Resultaat: Oecumene; Bijbels woord daarvoor: hoererij (Openb. 17en 18)! 'Fusie' van de twee rechter kolommen: Oecumene. Vandaar (vanwege dezelfde bron!) dat Protestant en Katholiek in de NBV van 2004 dan ook zij aan zij hebben kunnen samenwerken. De Protestanten hebben definitief een Rooms-katholieke ‘bijbel’ gekregen.
Verschillende organisaties (Het Zoeklicht bijvoorbeeld (‘Willibrord aan de Evangelische tafels’, door drs. J. van Barneveld, Het Zoeklicht, 27 november 1999)) vinden de NBV te onbetrouwbaar en raden aan om in plaats van de NBG-’51 de Willibrord vertaling te gebruiken. In het schema kunt u zien dat dat helemaal niets uitmaakt. Zowel de NBV, als de NBG-’51 als de Willibrordvertaling hebben dezelfde bron: de menselijke filosofie van Alexandrië.
Bron : http://debijbel.ontheweb.nl/
