De eerlijkheid van de Bijbel
De Bijbel is pijnlijk eerlijk. Jacob, de vader van zijn uitverkoren volk wordt getoond als een bedrieger. Mozes, die de Wetten opschreef, wordt beschreven als een onzekere, onwillige leider, die in een eerste poging zijn eigen volk te helpen iemand vermoordde en vervolgens voor zijn leven naar de woestijn vluchtte. David wordt niet alleen afgeschilderd als Israëls meest geliefde koning, generaal en geestelijk leider, maar ook als iemand die de vrouw van een andere man nam en vervolgens om zijn eigen zonde te bedekken, samenzweerde om haar echtgenoot te laten ombrengen. Verder beschuldigt de Bijbel het volk van God, de natie Israël, ervan zo slecht te zijn dat de losbandige steden Sodom en Gomorra daarmee vergeleken er nog goed uitzagen. (Ezechiël 16:46-52) De Bijbel stelt de menselijke natuur voor als vijandig tegenover God en voorspelt een toekomst vol moeilijkheden. De Bijbel leert dat de weg naar de hemel smal is en de weg naar de hel breed. De Bijbel is zeker niet geschreven voor hen die eenvoudige antwoorden willen of een gemakkelijke optimistische kijk op godsdienst en de menselijke natuur.
De goed bewaarde staat van de Bijbel
Op het moment dat de staat Israël tevoorschijn kwam uit duizenden jaren van verstrooiing, ontdekte een rondtrekkende herder een van de belangrijkste archeologische schatten van onze tijd. In een grot in de noordwestelijke heuvelrand van de Dode Zee gaf een gebroken kruik boekrollen vrij die gedurende tweeduizend jaar verborgen waren geweest. Aanvullende vondsten leverden manuscripten op die meer dan 1000 jaar ouder waren dan de oudste exemplaren tot dan toe. Een van de belangrijkste was een exemplaar van het boek Jesaja. Het was een document dat in essentie gelijk is aan het boek Jesaja dat we in onze eigen Bijbel hebben. De Dode Zee rollen kwamen uit het stof naar boven als een symbolische handdruk aan een thuiskomende natie. Ze deden de beweringen teniet van hen die meenden dat de oorspronkelijke Bijbel door de tand des tijds en onnauwkeurige overschrijvingen verloren was gegaan.
De uitspraken van de Bijbel over zichzelf
Het is belangrijk te weten wat de Bijbel over zichzelf zegt. Als de schrijvers van de Bijbel er zelf geen aanspraak op hadden gemaakt dat ze namens God spraken, zou het slechts een veronderstelling zijn als wij die aanspraak voor hen zouden maken. We zouden ook nog een ander probleem hebben. We zouden een hele verzameling onopgehelderde mysteries hebben in de vorm van historische en ethische literatuur. Maar we zouden geen boek hebben dat geïnspireerd heeft tot de bouw van een over de hele wereld verspreid ontelbaar aantal kerken en synagogen. Een Bijbel die niet claimt namens God te spreken, zou nooit de basis hebben kunnen zijn van het geloof van honderden miljoenen joden en christenen. (2 Petrus 1:16-21) Maar met veel ondersteunende bewijzen en argumenten, hebben de Bijbelschrijvers beweerd geïnspireerd te zijn door God. Daar miljoenen mensen hun tegenwoordige en eeuwige welzijn daarop hebben ingezet, kan de Bijbel geen goed boek zijn als de schrijvers voortdurend zouden hebben gelogen over hun informatiebron.
De wonderen in de Bijbel
De uittocht van Israël uit Egypte is een historische basis voor het geloof dat God Zich aan Israël openbaarde. Indien de Rode Zee zich niet in tweeën deelde zoals Mozes zei, verliest het Oude Testament zijn autoriteit om namens God te spreken. Het Nieuwe Testament is op dezelfde manier met wonderen verbonden. De apostel Paulus zegt dat het christelijk geloof op een leugen is gebouwd indien Jezus niet lichamelijk uit de dood is opgestaan. (1 Corinthiërs 15:14-17) Om zijn betrouwbaarheid te tonen noemt het Nieuwe Testament getuigen, en wel uit een zodanige periode dat deze verklaringen nagegaan kunnen worden. (1 Corinthiërs 15:1-8) Velen van de getuigen eindigden als martelaren, niet om vage morele of spirituele ideeën, maar vanwege hun verklaring dat Jezus uit de dood was opgestaan. Omdat martelaarschap niet geheel ongebruikelijk was, is de basis waarop deze mensen hun leven opofferden van belang. Velen zijn gestorven voor wat zij zagen als de waarheid. Maar mensen sterven niet voor iets wat ze als een leugen beschouwen.
De eenheid van de Bijbel
Veertig verschillende schrijvers hebben in een tijdsbestek van meer dan 1600 jaar de 66 Bijbelboeken geschreven. Er zaten vierhonderd jaar van stilte tussen de 39 boeken van het Oude Testament en de 27 van het Nieuwe Testament. Toch ontvouwen die boeken samen van begin tot eind één verhaal. Samen geven ze consistente antwoorden op de belangrijkste vragen die we maar kunnen stellen: Waarom zijn we hier? Hoe kunnen we onze angsten de baas worden? Hoe gaan we met elkaar om? Hoe kunnen we boven de omstandigheden uitstijgen en de hoop levend houden? Hoe kunnen we in vrede leven met onze Maker? Het consistente antwoord van de Bijbel op dit soort vragen laat zien dat de Bijbel geen serie verschillende boeken is, maar een eenheid vormt.
De historische en geografische nauwkeurigheid van de Bijbel
Door alle eeuwen heen hebben velen de historische en geografische juistheid van de Bijbel in twijfel getrokken. Toch hebben archeologen in onze tijd herhaaldelijk bewijzen blootgelegd van de mensen, plaatsen en culturen die in de Bijbel worden beschreven. Keer op keer bleken de Bijbelse beschrijvingen betrouwbaarder dan de bespiegelingen van de geleerden. De hedendaagse bezoeker van musea en van Bijbelse landstreken raakt ongewild onder de indruk van de echtheid van het geografische en historische decor van de Bijbelse teksten.
De erkenning van de Bijbel door Christus
Velen hebben gunstig over de Bijbel gesproken, maar niemand heeft de Bijbel zo dwingend onderschreven als Jezus van Nazareth. Niet alleen door Zijn woorden maar meer nog door Zijn levenswijze heeft Hij de Bijbel aanbevolen. In tijden van persoonlijke beproeving, openbaar optreden en persoonlijk lijden maakte Hij duidelijk dat Hij het Oude Testament zag als meer dan een nationale traditie. (Mattheüs 4:1-11; 5:17-19) Hij beschouwde de Bijbel als een boek over Zichzelf. Tegen Zijn landgenoten zei Hij: 'U leest in de boeken van Mozes en de profeten omdat u denkt daarin eeuwig leven te vinden. Al die boeken getuigen over Mij. En toch wilt u niet bij Mij komen om eeuwig leven te vinden.' (Johannes 5:39-40)
De profetische nauwkeurigheid van de Bijbel
Vanaf de dagen van Mozes heeft de Bijbel gebeurtenissen voorzegd die niemand wilde geloven. Al voordat het volk Israël het beloofde land binnen ging, heeft Mozes geprofeteerd dat Israël ontrouw zou zijn, dat ze het land dat God haar gaf zou kwijtraken, en dat ze verstrooid zou worden over de gehele wereld, dat ze opnieuw bijeengebracht zou worden en dan in ere zou worden hersteld. (Deuteronomium 28-31) In de Oudtestamentische profetie stond de belofte centraal van een Messias Die Gods volk zou redden van hun zonden en uiteindelijk op de gehele aarde vrede en gerechtigheid zou brengen.
De overleving van de Bijbel
De boeken van Mozes zijn 500 jaar voor de eerste hindoegeschriften geschreven. Mozes schreef het boek Genesis 2000 jaar voor Mohammed zijn Koran schreef. Geen ander boek is tijdens die lange geschiedenis zo geliefd of gehaat geweest als de Bijbel. Geen ander boek is zo voortdurend gekocht, bestudeerd en geciteerd als dit Boek. Terwijl miljoenen titels kwamen en gingen, is de Bijbel tot nu toe steeds het Boek waaraan alle andere boeken worden afgemeten. Ofschoon dikwijls genegeerd door hen die zich ongemakkelijk voelen bij zijn lessen, is het tot op de dag van vandaag hét centrale Boek van de westerse beschaving.
De kracht van de Bijbel om levens te veranderen
Ongelovigen wijzen wel eens op hen die de Bijbel geloven zonder dat ze er zichtbaar door veranderd zijn. Maar de geschiedenis wordt ook gemarkeerd door mensen die ten positieve zijn veranderd door dit Boek. De Tien Geboden zijn voor ontelbare aantallen mensen een bron geweest van morele plaatsbepaling. De Psalmen van David hebben troost geboden in tijden van moeilijkheden en verlies. Jezus' bergrede heeft miljoenen een tegengif verschaft tegen hardnekkige trots en hooghartigheid. De beschrijving door Paulus van de liefde in 1 Corinthiërs 13 heeft boze harten verzacht. De verandering in het leven van mensen als de apostel Paulus, de kerkvader Augustinus, de hervormer Maarten Luther, de slavenhandelaar John Newton, de schrijver Leo Tolstoi en de schrijver/wetenschapper C.S. Lewis illustreren het verschil wat de Bijbel teweeg kan brengen. Zelfs hele naties of stammen zoals de Kelten in Ierland, de woeste Vikingen van Noorwegen of de Auca indianen van Ecuador zijn compleet veranderd door het Woord van God en het weergaloze leven en de betekenis van de Here Jezus Christus.
Bron : http://www.1stap.com/html/de_betrouwbaarheid_van_de_bijb.html
